MJwDZR. Rozdział III

Rozdział 3

Ralf.

- Buuu, gdzie ta mama?! – płakał nasz mały bohater, Arnold. – To takie niesprawiedliwe! Ona zawsze jak chce żebym za nią nie nadążył, to idzie pod górkę! Dlaczego?!

- Bo jesteś grubas. – odpowiedział jakiś nieznany głos. – To jest WZGÓRZE, czaisz, mały? Czego ty się spodziewałeś?

- Mogli tu zrobić jakąś windę.. – odparł naburmuszony jeż. – A poza tym, za kogo się masz, żeby mnie oceniać?!

- Mam na imię Ralf. I jestem kanarkiem, jak widać. – odrzekł Ralf.

            Arnold nie mógł przyznać Ralfowi racji. Nie widział w nim kanarka. Jednak nie miał serca, by wyznać mu prawdę. A była to taka prawda, że jak na jego jeżowe oko, Ralf wyglądał zupełnie na żółwia. Na spasionego żółwia.

            Nagle Arnoldowe serduszko pierwszy raz w jego lichym życiu zabiło mocniej! Czyżby spotkał bratnią duszę?!

- Czyżbym spotkał bratnią duszę?! – wyrwało mu się.

- Chyba coś ci się uroiło, tłuściochu. My, kanarki, nie zadajemy się z prymitywnymi kolczakami. – wypalił Ralf.

            Arnold zasmucił się. Nie chciał zranić przyjaciela, ale nie wiedział czy powinien wyprowadzić go z błędu… Nagle wpadł na pewien pomysł.

- Słuchaj, Ralf. Ja nie znam tych stron zbyt dobrze. Czy mógłbyś mnie zaprowadzić na Wzgórze Kaszalotów? – zapytał.

- Dobra, mały, tylko nadążaj za mną, bo ja nie będę czekał, jak zostaniesz w tyle! – zapowiedział Ralf. I ruszyli. A właściwie, to zaczęli ruszać, bo tempo narzucone przez Ralfa było wolniejsze niż wszystko co Arnold w życiu spotkał. Nagle natknęli się na znak:

- Ojej, spójrz, Ralf! Więc to TA droga doprowadzi mnie do mamy! – krzyknął jeżyk. – Jednak pani z kiosku kłamała! – zezłościł się.

- No nie wiem, Arnold. Panie z kiosku nigdy nie kłamią. A ten znak wygląda nieco podejrzanie… - zwątpił Ralf, jednak Arnold już podążył nieznaną drogą.

Więc on za nim.

Oj, coś ty najlepszego zrobił, jeżu…